Krzysztof Kamil Baczyński to jeden z najbardziej znanych i cenionych poetów I połowy XX wieku. Urodzony w 1921 roku, jest przedstawicielem pokolenia Kolumbów. To młodzi ludzie, którzy urodzili się w wolnej Polsce i tuż przed II wojną światową wkraczali w dorosłe życie.
Co warto wiedzieć o Baczyńskim?
Baczyński był niezwykle płodnym poetą. Gdy zginął, walcząc w powstaniu warszawskim, miał zaledwie 23 lata. Pozostawił po sobie ponad 500 wierszy! Dorobek ogromny. Wiele z tych wierszy pisanych było w okopach. Czasy, w których żył, narzuciły temat tej poezji. Ale Baczyński pisał nie tylko o wojnie, pisał też o miłości. W 1942 roku ożenił się, kochał swą żonę Barbarę i poświęcił jej wiele pięknych erotyków.
To piękna, metaforyczna poezja. Jednym z najbardziej znanych wierszy Baczyńskiego jest „Pokolenie”, utwór napisany w 1943 roku. Kontrastowe zestawienie gorącego lata, mnogości owoców, dojrzałego zboża z trupami pokrywającymi ścieżki tej ziemi, z warkotem samolotów i wybuchami spadających bomb podkreśla tragizm młodych ludzi, walczących z ukrycia z okupantem. Baczyński wypowiada się w imieniu całego pokolenia, które wojna nauczyła, że nie ma litości, nie ma miłości, nie ma sumienia – którym serca zamieniono w głazy. Jak potem żyć? Jak na nowo zaufać drugiemu człowiekowi? Tragizm podkreślony jest przez przeczucie śmierci i obawę, czy choć pozostanie po nich grób, czy ktoś postawi na mogile krzyż…
Inny znany wiersz „Niebo złote Ci otworzę…”. Do słów Baczyńskiego muzykę skomponował Zygmunt Konieczny, a piosenkę wykonywała niezapomniana Ewa Demarczyk… To liryk skierowany do żony, której podmiot liryczny chciałby przychylić nieba. Dla niej próbuje twardą ziemię, będącą metaforą czasów grozy, przemienić w „mleczów miękkich płynny lot”. Zaklina rzeczywistość, maluje piękny świat, wyraża prośbę: „jeno wyjmij mi z tych oczu szkło bolesne”. To metafora wojennej pożogi, mordów, tragedii pojedynczego człowieka i całego narodu.